Gillian Margot & Geoffrey Keezer (US) tiltle: Selftitled music: Jazz release date: may 23, 2025 label: Markeez Records promotion: Lydia Liebman Promotions © Rootsville 2025

Margot en Keezer zijn al sinds 2014 partners in de muziek en sinds 2016 in het leven. Ze delen een voorliefde voor, in Margots woorden, "verschillende stijlen, genres, grooves en gevoelens, en harmonische implicaties". Deze houding verklaart de enorme reikwijdte van hun repertoire tijdens hun duo-optredens. "We signeerden cd's en lp's aan onze merchandise-tafel, en mensen vroegen onvermijdelijk: 'Waar is het duetalbum?'", zegt Margot. "Uiteindelijk begrepen we de hint. We besloten een aantal nummers uit te zoeken die we leuk vonden, en wat er ook in ons opkwam, deden we." Een gevoel van vrijheid, zorgvuldig in evenwicht gebracht met collectief bewustzijn, doordringt de gebeurtenissen, terwijl Keezer en Margot in gedachten samensmelten op een half dozijn 'Standard'-standards - "Lush Life" en "The Peacocks" uit het Jazz Songbook, en de klassiekers van het Great American Songbook "Blame It on My Youth", "Thou Swell", "Day In, Day Out" en "All My Tomorrows" - samen met gezaghebbend geïnterpreteerde nummers van Hermeto Pascoal ("Joyce") en Peter Gabriel ("Here Comes the Flood"), een virtuoze stem-als-instrument-bewerking van Chick Corea's "Eternal Child", en een mogelijke toekomstige standard getiteld "The Greatest Story Ever Told", door Donald Brown - Keezers vroege mentor - en zijn vrouw Dorothy Brown.

Voor beide muzikanten zijn het repertoire van de verschillende Songbooks en de uitvoeringsnormen van de meest vooraanstaande beoefenaars van old-school jazz in hun DNA gegrift. Margot groeide op in een buitenwijk van Toronto en kon de namen van Sarah Vaughan, Billy Eckstine, Ella Fitzgerald, Nina Simone, Cleo Laine en Dinah Washington al opnoemen toen ze nog op de kleuterschool zat. "Mijn moeder speelde er thuis zo vaak op," herinnert ze zich. "Ik kon het heel goed nadoen – ik zong 'Lullaby of Birdland' letterlijk toen ik ongeveer zes was, net zoals mijn kind Raffi kent." Ze volgde een klassieke pianoopleiding en stapte over op jazz nadat ze een beurs had gekregen van York University, waar ze studeerde bij bassist-pianist-vibrafonist Don Thompson, gitarist Lorne Lofsky en pianist John Gittins, die Oscar Peterson "liefkozend zijn techniekleraar" noemde. Peterson was regelmatig aanwezig bij jury's en gaf af en toe masterclasses.

"Oscar werd een groot pleitbezorger voor mij," zegt Margot. Hij moedigde me aan om te blijven zingen en sprak over hoe belangrijk het was om voor mezelf op te komen als vrouw. Nadat ik die opleiding had afgerond, trok ik de wereld in en ging ik de straat op, kreeg ik optredens en richtte ik mijn eigen band op. Ik hoorde alle katten die uit de VS kwamen, wanneer ze in de stad waren. Ik ging naar Ray Brown luisteren toen Geoffrey bij hem was, hoewel Geoffrey en ik elkaar toen niet kenden. Kevin Mahogany nam me onder zijn hoede en Freddy Cole gaf me wat lessen; hij zei dat ik mijn zaken in Toronto op orde moest krijgen en dat New York me zou uitnodigen als het zover was, wat ook daadwerkelijk gebeurde. Uiteindelijk deed ik buitenlandse residenties om de eindjes aan elkaar te knopen, en toen haalde Jeremy Pelt me ​​over om naar New York te komen en op te nemen. Ik was daar al geweest om muziek te maken met Marcus en E.J. Strickland toen Robert Glasper in hun band zat.

Keezers serieuze betrokkenheid bij de Songbooks dateert uit 1989, toen hij naar New York verhuisde en meteen indruk maakte, zoals blijkt uit zijn constante samenwerking in de jaren negentig met eliteveteranen Art Farmer en Benny Golson, maar ook met Jimmy Heath, Jim Hall en het vijfkoppige Contemporary Piano Ensemble met James Williams, Donald Brown, Mulgrew Miller en Harold Mabern.

"Geoffrey zorgt voor zo'n geweldig harmonisch en ritmisch landschap dat ik niet het gevoel heb dat ik een drummer of bassist mis", zegt Margot. "Er is een constante stimulans die alle creativiteit voedt. We zitten niet vast in een hokje. Als hij ons in een bepaalde richting stuurt, ga ik met hem mee als ik wil, of als ik van richting verander, gaat hij met mij mee als hij wil. Binnen een oogwenk kunnen we van iets compacts overschakelen naar een enorme hoeveelheid ruimte om de stemming te veranderen. Die flexibiliteit en elasticiteit stellen ons in staat om te experimenteren."

"Als ik solo piano speel, is de allerhoogste prioriteit – in muziek die groove hoort te hebben – dat het een sterke groove heeft", zegt Keezer, wiens eerdere solo-opnames Zero One uit 1999 zijn, tijdens zijn periode bij het Ray Brown Trio, en het protean Heart of the Piano uit 2013. "Ik probeer een sterke beat te creëren, veel energie en al het geluid, maar de laatste tijd ben ik geïnteresseerd om het minder hard te doen, en probeer ik een delicatere manier te vinden om het instrument te bespelen, zodat Gillian gehoord kan worden."

"We hebben diverse muzikale interesses gemeen. Gillian kan op het ene nummer een bijna klassieke sfeer creëren, en op het andere meer een gospel- of R&B-stijl, en rechttoe rechtaan jazz, als ze wil scatten. Ik ben net zo. Ik hou van veel verschillende soorten muziek en ik mix het graag door elkaar." Bovendien heeft haar stem een ​​zeer breed bereik en een enorme toonhoogtecontrole, waardoor ze de sfeer die ze uit een nummer wil halen, kan kiezen, afhankelijk van of ze het hoger, lager of in het midden van haar stem wil zingen."

Margot besluit: "Ik zing al heel lang de oudere standards en ik zing ze graag. Vroeger, vooral in de studio, kreeg ik vaak de opdracht om op een heel specifieke manier te zingen, en ik maakte me zorgen: 'Ik moet het zo doen', want het is voor altijd, het staat op plaat. Zelfs Power Flower, dat ik zelf produceerde, ging meer over het arrangeren en de muziek dan over het laten zien wat ik met mijn stem kan. Ik heb een punt bereikt waarop ik me niet meer door anderen laat vertellen hoe ik moet zingen. Voor mij ging dit album over zingen zoals ik wil zingen, meer experimenteren, zoals ik dat op het podium doe."

tracks:

1. Blame It on My Youth (Edward Heyman, Oscar Levant) 05:21
2. Thou Swell (Richard Rodgers, Lorenz Hart) 03:33
3. The Greatest Story Ever Told (Donald Brown, Dorothy Brown) 04:46
4. Joyce (Viva o Rio de Janeiro) (Hermeto Pascoal) 03:54
5. Lush Life (Billy Strayhorn) 04:00
6. Eternal Child (Armando Corea) 04:34
7. A Timeless Place (The Peacocks) (Jimmy Rowles) 07:16
8. Day In, Day Out (Rube Bloom, Johnny Mercer) 03:52
9. Here Comes the Flood (Peter Gabriel) 05:12
10. All My Tomorrows (Jimmy Van Heusen, Sammy Cahn) 06:13